Wypalenie emocjonalne rzadko zaczyna się od nagłego załamania, objawiając się najpierw prawie niezauważalnymi zmianami w zachowaniu i postrzeganiu siebie.
Twoja zwykła energia stopniowo się wyczerpuje, pozostawiając po sobie uporczywe uczucie wyczerpania nawet po długim odpoczynku, donosi .
Jednym z pierwszych sygnałów alarmowych jest chroniczne zmęczenie, które nie ustępuje po przespanej nocy lub weekendzie. Możesz obudzić się już rozbity, z poczuciem, że nowy dzień przyniesie tylko nowe uciążliwe obowiązki.
Zdjęcie: Pixabay
Wyczerpanie psychiczne stopniowo narasta, uniemożliwiając koncentrację na najprostszych zadaniach. Masz trudności z czytaniem długich tekstów i możesz skoncentrować się na pracy tylko w krótkich odstępach czasu.
Cierpi również sfera emocjonalna, objawiająca się narastającą obojętnością na wszystko, co kiedyś budziło zainteresowanie. Hobby, komunikacja z bliskimi i osiągnięcia zawodowe przestają cieszyć, malując się w szarych odcieniach apatii.
Drażliwość staje się stałym towarzyszem, wybuchając w postaci nieumotywowanych wybuchów złości lub łez. Możesz być zły na współpracowników za drobne błędy lub na bliskich za niewinne pytania.
Produktywność dramatycznie spada, a wykonanie zwykłej ilości pracy wymaga teraz nieproporcjonalnie dużego wysiłku. Ciągle odkładasz zadania na później, odczuwając rosnący niepokój z powodu narastających terminów.
Na poziomie fizycznym wypalenie może objawiać się częstymi przeziębieniami, bólami głowy i problemami trawiennymi. Układ odpornościowy wyczerpuje się wraz z układem nerwowym, pozostawiając ciało podatne na różne choroby.
Więzi społeczne zaczynają się rozpadać, a wszelkie spotkania towarzyskie stają się ciężarem nie do udźwignięcia. Instynktownie unikasz przyjaciół i współpracowników, wymyślając wymówki, by być samemu.Podstawową przyczyną tego stanu jest długotrwały nadmiar osobistych zasobów psychologicznych w stosunku do rzeczywistych wydatków. Twój układ nerwowy nieustannie pracuje na najwyższych obrotach, próbując poradzić sobie z chronicznym stresem.
Jeśli ten stan zostanie zignorowany, może przerodzić się w ciężką depresję, zaburzenia lękowe lub prawdziwą dolegliwość fizyczną. Powrót do zdrowia na późniejszych etapach będzie wymagał znacznie więcej czasu i wysiłku, a czasem specjalistycznej pomocy.
Zacznij od małego, świadomie wprowadzając krótkie, ale obowiązkowe przerwy na odpoczynek do swojego harmonogramu w ciągu dnia. Nawet pięć minut głębokiego oddychania lub spacer po biurze może pomóc układowi nerwowemu nieco się zregenerować.
Wyznacz wyraźne granice między pracą a życiem osobistym, ucząc się mówić „nie” dodatkowym zadaniom wykraczającym poza twoje możliwości. Pamiętaj, że Twoje zdrowie psychiczne jest podstawą długoterminowej produktywności.
Przeczytaj także
- Dlaczego siła woli zawodzi: paradoks motywacji i jak przestać walczyć z samym sobą
- Dlaczego mądrzy ludzie podejmują głupie decyzje: jak zniekształcenia poznawcze wpływają na nasze myślenie
